شیوه عملکرد پالس اکسیمتر

پالس اکسیمتر (Pulse Oximeter) یا اکسیژن‌سنج خون وسیله‌ای است که با کمک آن می‌توان میزان درصد اشباع اکسیژن خون سرخرگ انسان را اندازه‌گیری کرد.

پالس اکسیمتری روشی غیرتهاجمی است که میزان مولکول‌ های هموگلوبینی را که با اکسیژن آمیخته شده‌اند را اندازه گیری و به درصد بیان می‌کند. میزان نرمال آن 95-97% است اگر این میزان در بیماران کمتر از 90% شود زنگ هشدار به صدا درمی‌آید. همچنین اکثر دستگاه ‌های پالس اکسی متر تعداد و آهنگ ضربان قلب ‎را نیز نمایش می‌دهند. با این وسیله می‌توان درباره‌ی هایپوکسمی (کم شدن اکسیژن خون) هشدار داد و با اجتناب از حملات هیپوکسی پیامد بیماران جراحی را بهبود بخشید. هایپوکسمی زمانی رخ می‌دهد که به بیمار بی حسی موضعی یا آرام‌ بخش زده شود و یا زمانی که بیمار پس از یک بیهوشی عمومی به هوش آید. این وسیله در سال 1980معرفی شد و اکنون به عنوان یک روش استاندارد به کار می‌رود.

شیوه ی عملکرد:
پروب دستگاه را بر روی انگشت سبابه، شست پا، نوک بینی و نرمه‌ی گوش قرار می‌دهیم، بر روی قسمت بالایی پروب یک دیود منتشر کننده‌ی نور وجود دارد که دو نور قرمز و مادون قرمز را منتشر می‌کند، نور از میان بافت ‌ها عبور نموده (بافت بین پروب) و یک گیرنده‌ی نوری آن‌ را دریافت می‌کند. نور قرمز توسط هموگلوبین و نور مادون قرمز توسط اکسی هموگلوبین جذب میشود، سپس این اطلاعات به خود دستگاه منتقل می‌شود و آ‌نجا با یک محاسبه‌ ی لگاریتمی میزان اشباع هموگلوبین با اکسیژن مشخص می‌گردد.

عوامل اختلال در ثبت نتیجه:
لاک ناخن، اختلالات عروقی، کسانی که فشار خون بالا یا پایینی دارند، دمای غیر عادی بافت، مستقیم تابیدن نور خورشید به پروب، سفت بستن پانسمان و محکم قرار دادن پروب بر روی عضو.

منبع : ویکی ‌پدیا

شما هم می توانید در مورد این مقاله نظر دهید