وزنه سبک راهکاری برای رشد جلوبازو

وزنه سبک راهکاری برای رشد جلوبازو

خیلی از ما بدنسازها دوست داریم بازوهائی مثل تونی فریمن قهرمان سال ۲۰۰۶ سوپرشوی اروپا و نفر هفتم مسابقه مستر المپیا سال ۲۰۰۶ را داشته باشیم. تونی در سال ۲۰۰۷ با وزن ۱۳۰ کیلوگرم و با قد یک متر و هشتاد و هشت سانتی متر با رأی متفق القول داوران در مسابقه حرفه ای Iron man توانست عنوان قهرمانی را از آن خود سازد. این برج عضلانی صاحب یک جفت بازوی حجیم است که وقتی سایز دور آن را اندازه می گیریم عدد ۶۱ سانتی متر را به ما نشان می دهد. اما آیا می دانستید که این بازوها همیشه در این اندازه و سایز نبوده اند؟

بازوها برای تونی یکی از عضلاتی بوده اند که به سختی رشد می کردند. زمانی که او شروع به تمرین کرد سایز دور بازوهایش ۳۵ سانتی متر بود و برای یک مرد بلند قامتی مثل او بازوها مثل این دو عدد شیلنگ آبیاری بود که از سرشانه هایش آویزان شده اند. این شرایط برای تونی ادامه داشت تا این که در یک دوره کوتاه مدت شانس به او رو کرد و با بدنساز آماتوری به نام ادگار فلچر حریف تمرینی شد. ادگار یکی از آن بدن های خارق العاده هائی بود که هرگز به جرگه حرفه ای ها وارد نشد. این موضوع بازمی گردد به ۱۰ سال قبل، فریمن می گوید: ادگار در آن زمان یکی از بهترین بازوها را در این رشته دارا بود. روز اولی که ما با هم تمرین بازو را انجام دادیم، با حرکت جلوبازو لاری شروع کردیم. دیدن آن صحنه برای من خیلی غیرمنتظره بود که می دیدم ادگار با آن بازوهای حجیم در حرکت جلوبازو لاری تنها با ۷/۵ کیلوگرم وزنه در هر طرف میله هالتر، حرکت جلوبازو لاری را آن هم در ست های اصلی اش انجام می دهد. در صورتی که من با بازوهای به مراتب کوچک تر در هر طرف میله هالتر ۲۰ کیلوگرم وزنه می گذاشتم. وقتی ادگار شروع به توضیح دادن در این مورد کرد تازه متوجه قضیه شدم. او اذعان داشت که تا زمانی که در موقع اجرای حرکت نتوانی به صورت کامل عضله جلوبازو را منقبض کنی، نشانه آن است که وزنه انتخابی ات به مراتب سنگین تر از وینه مورد نیازت در حرکت جلوبازو است و تنها کاری که داری انجام می دهی هدر دادن وقت و زمان است. من به گفته ادگار عمل کردم و خیلی سریع متوجه شدم که تا آن وقت هر کاری برای جلوبازویم انجام می داده ام اشتباه بوده است.

تا امروز تونی عملاً از وسوسه بلند کردن وزنه های سنگین که در جوانی خیلی برایش مهم بود اجتناب می کند و هیچ وقت سعی نمی کند در حرکت جلوبازو با هالتر وزنه اش را از ۲۰ تا ۲۲ در هر طرف میله هالتر بیشتر انتخاب کند. تونی ترجیح می دهد که حرکت جلوبازو با دمبل را به صورت نشسته و به شکل جفتی به منظور اطمینان کامل از اجرای صحیح آن انجام دهد. حتی وقتی حرکت جلوبازو با دمبل را به صورت ایستاده و به صورت تک تک (تناوبی) اجرا می کند بیشترین میزان وزنه اش برای هر دست بیش از ۲۵ کیلوگرم نمی باشد. علت این کار این است که صرفاً او از عضلات مورد نظرش برای بلند کردن وزنه کمک می گیرد و هدف او از اجرای حرکت، فقط بلند کردن وزنه سنگین نیست.

خیلی از افراد دوست دارند بگویند که ژنتیک بد و یا عدم استفاده از داروهای استروئیدی مسبب اصلی بازوهای کوچک و ضعیف آنها است. در صورتی که مانع واقعی آنها در رسیدن به عضلات حجیم جلوبازو و عدم پیشرفت آنها تنها به خاطر پافشاری آنها بر روی بلند کردن وزنه های خیلی سنگین برای عضلات جلوبازو می باشد.
جا دارد که دوباره بر روی این نکته تأکید داشته باشم که از این پس برای حرکات جلوبازو از وزنه ای معادل نصف وزنه نرمالتان استفاده کنید. برای مثال اگر تاکنون با دمبل ۲۵ کیلوگرمی حرکت جلوبازو با دمبل را اجرا می کردید حالا آن را با دمبل ۱۲/۵ کیلوگرمی اجرا کنید. ضمناً تأکیدتان را بر روی انقباض کامل عضلانی و نگه داشتن آن برای یک ثانیه در همان حال معطوف کنید. اگر احساسی مثل پمپ خون عضلانی شدید و سوزش عضلانی به شما دست داد که تا به حال آن را تجربه نکرده بودید پس می توانید آن را به منزله سیگنالی بشمارید که به شما اعلام می کند که وزنه تمرینیتان را سبک تر انتخاب کنید. برای اکثریت دستیابی به بازوهای ۶۱ سانتی متری مثل تونی امری غیرمحتمل جلوه می کند، با این وجود اگر با تمرین به شیوه فوق سایز بازوهایتان از سایز فعلیشان بیشتر شد پس بدون شک هنوز جای پیشرفت و امیدواری وجود دارد.

منبع: تبیان

شما هم می توانید در مورد این مقاله نظر دهید